Als ik om me heen kijk in het dagelijks
leven lijkt het soms alsof het merendeel een professionele acteur of actrice
is. Op weg naar een hele belangrijke auditie voor Hollywood. Het lijkt alsof
het hele leven valt of staat met de rol die we allemaal spelen. Alles maar ook
letterlijk alles moet wijken om ervoor te zorgen dat we ons masker niet af
hoeven te zetten. En juist die maskers zorgen ervoor dat we Hollywood nooit
bereiken. Denk je nu, waar heeft deze man het in godsnaam over? Dat snap ik.
Daarom een paar voorbeelden.
We kopen dure kleding en accesoires zodat
we van anderen horen hoe geweldig onze looks wel niet zijn. Als we een etentje
hebben van het werk waar we totaal geen zin in hebben, dan durven we geen nee
te zeggen omdat we denken dat de collega’s dan iets van ons gaan vinden. Van
ons gespaard geld kopen we een dikke auto of de nieuwste iPhone want dat geeft
aanzien. Of we gooien alles op onze carriere. Hoe hoger we op de carriere
ladder komen te staan hoe meer we denken dat anderen ons accepteren en
interessant vinden. We zoeken naar relaties of seks omdat we iets missen.
‘Anderen hebben een zogenaamd perfecte relatie, maar ik niet…’ En vaak is een
relatie dan de enige manier om dit gevoel van eenzaamheid (vaak slechts
tijdelijk) op te lossen. Wie laat zijn emoties of gevoelens tegenwoordig nog
zien op het werk? Of zelfs thuis of bij vrienden? We doen ons vaak sterk voor
omdat we (onbewust) denken dat we zwak zijn. Herken je dit? We spelen allemaal
een rol in een hele slechte film. Waarom deze film slecht is kom ik nog op
terug:).
We durven zelden te zijn wie we echt zijn.
Te doen wat we echt willen doen. Onze volledig kwetsbare natuur tonen. En dat
is doodzonde. Natuurlijk wil ik niet zeggen dat dit gemakkelijk is. Zelf zit ik
ook al 2 jaar in dit process en ik kom nog elke week dingen tegen waarbij ik
(soms onbewust) mijn maskers op zet omdat ik op de een of andere manier bang ben
dat anderen iets van mij vinden als ik echt mezelf ben. Dit doet iedereen. Het
is ook niet gek dat we het doen met zijn allen. We zijn gewoon opgegroeid met
maskers. En omdat we niet beter weten is het enorm moeilijk om deze af te
zetten en om ons echte authentieke leven te leiden. Hiervoor moet je naar
binnen. Heel veel innerlijk werk doen en delen van jezelf leren accepteren die
je voorheen het liefst verstopte. Dit verstoppen doe je trouwens bijna altijd
onbewust. Het innerlijk process waar ik het hier over heb komt dus in feite
neer op een verruiming van je bewustzijn. Bewuster worden over je lichaam,
gedachtes, emoties en gedrag.
Afgelopen week heb ik de prachtige
kwetsbaarheid van de mens in zijn puurste vorm ervaren. Ik was een weekje
supporteren bij de Alpe d’HuZes. Een evenement waarin geld opgehaald wordt voor
het onderzoek naar kanker. Mijn zusje en nichtje deden mee. Iedereen die
meedoet fietst of loopt zovaak mogelijk de Alpe d’Huez op (en af). Tot een max
van 6 keer. Deze alpenreus is ongeveer 14 km lang en heeft meer dan 1000
hoogtemeters. Hem 1 keer op fietsen of lopen is al een hele prestatie. Laat
staan 6 keer. Waarom lukt het deze mensen dan vaak toch om het onmogelijke te
doen? Om hun eigen grenzen te verleggen? Ik denk dat hier meerdere redenen voor
zijn. Ten eerste doen ze het vaak voor hun eigen gezin, familie of vrienden
waarin iemand te maken heeft gehad met kanker. Vaak zijn ze iemand
kwijtgeraakt. Dit geeft enorm veel verdriet en tegelijkertijd enorm veel kracht
om die berg op te knallen. Dit verdriet en deze kracht heb ik echt tot in mijn
diepste vezel gevoeld de afgelopen week. Ik heb de hele dag met open mond naar alle
koppies zitten kijken. Naar hoe ze aan het strijden waren. Met zweet op het
voorhoofd en tranen in hun ogen. Opgeven is geen optie. Als je het concept
‘alles is energie’ nog niet begrijpt dan nodig ik je uit om een keer naar dit
evenement te gaan kijken. De mensen die hier meedoen zijn op dat moment echt en
authentiek. Ze zijn compleet zichzelf. Alle emoties mogen er zijn. Jankend over
de finish, zingend op de fiets. Als je moet huilen ga je huilen. Als je wil
zingen ga je zingen. Zo simpel kan het zijn.
Ik heb zelf 3 jaar geleden meegedaan. En 6
jaar geleden ben ik ook hier geweest als supporter. Het verrast me elke keer
weer en het blijft speciaal. Dit jaar kwam de schoonheid van dit evenement nog
meer binnen. Ik denk omdat ik nu ook wat verder ben in mijn eigen
bewustzijnsproces. Dan komt de schoonheid van het leven steeds vaker naar
boven. Ik kon de prachtige emoties en energie nu echt voelen. Het raakte me
echt. Net als de deelnemers werd ik emotioneel en tegelijkertijd voelde ik een
enorme kracht. Ik heb het nu zelf ervaren. Kwetsbaarheid geeft kracht.
Kwetsbaarheid brengt je ook dichter bij je echte natuur. Wij zijn als mensen namelijk enorm kwetsbaar. Afgelopen week heb ik in mijn eentje een trail gelopen in de Franse Alpen. Naar boven op een berg
van meer dan 2000 meter hoog. Dan voel je pas echt hoe klein wij als mensen
zijn. Hoe weinig we te zeggen hebben. De enorm hoge en steile rotswanden. De
grote keien langs het pad. Water van de gletscher dat met een rotvaart naar
beneden komt. Wij bepalen niet hoe ons leven eruit ziet. Die controle mag je
best loslaten. We zijn afhankelijk van de natuur. Van iets dat vele malen
groter is dan onszelf. Je mag jezelf best kwetsbaar opstellen want dit ben je
namelijk ook. Dit is je echte natuur. En als je je meer gedraagt naar je echte
natuur, dan ga je je ook beter voelen. Dit klinkt toch best logisch? Waarom
doen we het dan niet met zijn allen? Ook dat is opzich best logisch. We zijn anders
opgegroeid. We leven in een hele nieuwe en onnatuurlijke wereld. Elke generatie
heeft zijn eigen wonden die nooit geheeld zijn.
Kwetsbaarheid tonen is voor mij ook een enorm moelijk process. Toch is dit een van de belangrijkste dingen die je kunt doen als je van een slechte film een goeie film wil maken. Mijn jeugd was zo’n slechte film. Ik hoorde nergens echt bij. Ik was de grijze muis die niet gezien wilde worden. In mijn hoofd was ik 24/7 aan het malen. Volledig in mijn eigen wereld. De buitenwereld was veel te eng op dat moment. Ik durfde mensen niet aan te kijken. Vreemden durfde ik niet aan te spreken. Seksualiteit en intimiteit bestonden niet in mijn leven. Ik denk niet dat ik tijdens mijn jeugd veel mensen een knuffel heb gegeven. Ik vond mezelf het niet waard.
‘Er stond een betonnen muur om mij heen en ik zorgde ervoor dat ik deze bewaakte met zwaar geschut. Als een militair in de oorlog. Maar eigenlijk was ik helemaal geen militair. Dit was een masker. Ik deed alsof ik midden in een slechte oorlogsfilm terecht was gekomen. Een oorlog die ik nooit kon winnen. Dit is het tegenovergestelde van kwetsbaarheid.’
Ik kan je vertellen. Zo’n oorlog is enorm zwaar. Het heeft een enorme impact op je lichaam en geest. Je kunt niet meer ontspannen. Niet meer slapen. Laat staan dat je iets kunt doen met plezier. Een innerlijke oorlog geeft geen ruimte voor plezier. Wel voor stress en angst. Deze stress en angst, dit is wat spelen in een slechte film met je doet. Als je niet jezelf durft te zijn zal zich dit uiten in gezondheidsklachten. Linksom of rechtsom. Welke klachten? Dit is bij iedereen verschillend. Bij mij was het slecht slapen, angstig en onzeker zijn, veel piekeren en mezelf regelmatig depressief voelen. Bij de ander is het overgewicht, extreme vermoeidheid of exczeem.
Wil jij echt vrij zijn en je gezond en vitaal voelen? Dan kun je inderdaad aan de slag met voeding, beweging en ontspanning. Maar als je die betonnen muur niet af durft te breken, zul je jezelf nooit compleet voelen. Je zult altijd het gevoel hebben dat er iets mist. En dit gevoel zul je opvullen met externe en vaak materiele zaken. Ik vulde dit gevoel op met het spelen van video games. Dag en nacht. Anderen doen dit met werk, kleding of seks. Sta nu even stil bij jezelf. Ga eens een paar minuten voelen. Waarmee vul jij dit gemis? Probeer je hiervan bewust te worden. Dit is genoeg. Je hoeft er niets mee te doen. Je hoeft niet te oordelen over jezelf. Het is niet erg. Iedereen doet het en het is zelfs noodzakelijk om te kunnen groeien.
Als je jezelf deze vraag niet stelt en eerlijk beantwoord, zul je altijd auditie blijven doen voor een echte goede film. Alleen zul je nooit de uitverkorene zijn. Het zal altijd een slechte B-film blijven. Je zult je maskers af moeten zetten. Een echte goede acteur leeft zijn rol. Een echte goede acteur IS zijn rol. Ik nodig je uit om je eigen leven te gaan onderzoeken. Om het bewustzijnsproces aan te gaan. Kwetsbare mensen zijn prachtige mensen. Ze zijn niet zwak. Integendeel. Je weet hoe ze zich voelen, wat ze willen en vooral ook wat ze niet willen. Heerlijk om mee om te gaan.
Geloof me, iedereen heeft zijn eigen shit meegemaakt. In dit opzicht zijn we allemaal gelijk. Iedereen heeft zijn eigen muur opgebouwd en iedereen kan deze muur dus ook eigenhandig afbreken. Steen voor steen. Dit kan heel moelijk zijn. Soms heb je wat hulp nodig. Wat extra handen en gereedschap. Ik heb het ook niet alleen gedaan. Ik ben begeleid door verschillende mensen. Ik ben begeleid door mijn eigen ademhaling. Door de natuur om me heen waar ik weer heb leren voelen. Leren voelen wat het is om echt te leven. Om in beweging te komen en door muren te gaan. Letterlijk en figuurlijk. Ademhaling, natuur en beweging. Ik weet dat het werkt. Ik voel dat het werkt.
Wil jij door die muur? Wil jij verandering? Op naar Hollywood? Dan wil ik je enorm graag begeleiden in dit sloopwerk. Je laten zien hoe mooi het leven kan zijn. Is dit een JA voor jou? Plan een gratis intake met me in om kennis te maken. Dan kun jij ook gebruik leren maken van de drie pijlers die mijn leven hebben veranderd. Geloof me, het is het meer dan waard. Eerlijk is eerlijk. Het is soms lastig en beangstigend, maar toch zou ik het process 1000x opnieuw doen als het moet.
